29. Ander asfalt

In het vorige verhaal schreef ik dat ik ook nog andere fietstochten wilde gaan maken. Nou, dat is zeker gelukt!

En deze keer was het niet thuis achter de geraniums of in het Limburgse heuvelland, maar in twee andere delen van Nederland: Zeeuws Vlaanderen en Flevoland. Voor beide geldt: vlak terrein (op de zeedijk na dan 😉). Voordeel van deze ondergrond is dat je je gemiddelde snelheid weer eens kan verhogen. Tegelijkertijd kun je ook flink trainen met de altijd aanwezige wind in deze gebieden. En trouwens: als geboren Zeeuw tovert het zien van al dat water ook altijd weer een brede glimlach op mijn gezicht.

Toen we begin augustus een weekendje Zeeuws Vlaanderen op de planning hadden staan wilde ik in eerste instantie weer eens een keer vanuit Geldrop op de fiets komen. Echter, deze tocht gaat ongeveer voor 2/3 door provincie Antwerpen en door de stijging van het aantal coronagevallen werd het destijds afgeraden om daar te ‘vertoeven’. Dus toch maar het fietsje in de kofferbak…
Op zaterdagmiddag, toen het kwik 35 graden aangaf en de mussen dood van het dak vielen, moest deze jongen toch zijn energie eruit trappen. De (warme) wind in mijn gezicht was eigenlijk ‘beterder’ dan stil zitten op een bankie. En ook al was er, ondanks de hoge temperatuur, gedurende de gehele rit bijna geen zweetdruppeltje te zien, op mijn eindbestemming aangekomen gutste het water naar beneden. Het was ook eigenlijk wel een goede training, want ja, stel dat de omstandigheden tijdens de Alpe d'HuZes volgend jaar hetzelfde zijn dan heb ik dat in ieder geval al een keer ondergaan. Tot slot: de rit zelf was wel een beetje van nostalgische aard: als klein jochie (ja, ja, ik weet het: ik ben ooit nóg kleiner geweest! 😉) fietste ik samen met mijn vader naar de camping aan de Zeeuwse kust waar mijn ouders een stacaravan hadden. Gezien de beschikbare tijd op die zaterdag kon ik er niet helemaal naar toe rijden, maar het was erg leuk om in ieder geval een gedeelte te fietsen.

De dag erna ging ik samen met het broertje van Francis op stap (fietsen bedoel ik dan). Om zeven uur stond ik bij zijn garagedeur, want ja toen was het in ieder geval nog niet zo warm… Deze keer weer een ander deel van Zeeuws Vlaanderen gezien, al merkte ik op het eind wel dat ik de kilometers van de dag ervoor nog in mijn benen had.

Vijf dagen later vertrokken de kids en ik voor een weekje Flevoland (had Caroline ook efkes rust! 😉). En ook naar het grootste kunstmatige eiland ter wereld wilde mijn fiets maar al te graag mee. En aangezien ik niet de moeilijkste ben… 😉
Op zondag was het tijd voor een rondje Veluwemeer. Wat een heerlijk rijden was het daar! Het asfalt zoefde onder mij door. Tegelijkertijd was het uitzicht ook om van te genieten. Een mooie win-win!

De tweede keer dat ik in die week op mijn fiets stapte had ik in mijn hoofd het plan opgevat om een rustig rondje te rijden, maar eenmaal op de fiets gingen die benen toch steeds weer sneller en sneller. De strakke fietspaden nodigden het ook gewoon uit om rapper te koersen. 😉

Tot slot: in één van de vakantiebrochures kwam ik nog het volgende tegen:

Ode aan het fietspad

“Lange, kaarsrechte, smetteloze fietspaden,
langs meren, bossen, tulpen- en akkervelden.
Over 1.500 kilometer onderhouden fietspad,
veilig gescheiden van snel- en langzaam verkeer.
Soms gesterkt door een zucht rugwind,
of getergd door kilometers straffe wind tegen.
Pionieren op dunne bandjes in weer en ontij,
of ontspannen koersen in de luwte van ’t peloton.
Verzet de bakens met een ‘rondje Flevoland’,
langs de Bataviahaven met zijn kasseienstrook,
Oostvaardersplassen, Knardijk, en weer terug.
Of klim via de bruggen eens naar het ‘oude land’.
Trappen, stoempen, tot de bodem gaan,
Totdat bidon en benen zo goed als leeg zijn.
Dan kijk je langs het lange kaarsrechte fietspad,
en weet je dat je straks, bijna, weer thuis bent.”

Ik kan het gevoel dat ik had bij mijn twee fietsritten niet beter omschrijven…