3. 27 augustus 2018

Nu ik hier een paar dagen in de Franse Alpen ben realiseer ik me meer en meer dat ik een jaar geleden ontzettend veel geluk heb gehad…

Ik ga niet doen alsof het allemaal maar niks was, maar het had nog zoveel slechter kunnen aflopen.

Afgelopen zondag heb ik een flink stuk in de bergen gewandeld en al rondkijkende kwam bij deze bergwand het volgende in mij op:

Het leven is grillig, het verloopt niet altijd zo gladjes als die strak blauwe lucht. Je valt soms hard naar beneden, maar met positiviteit, doorzettingsvermogen én steun van anderen krabbel je vaak toch weer omhoog!

Ik besef me trouwens ook erg goed dat iedereen lastige/moeilijke/pijnlijke momenten in zijn of haar leven heeft of nog tegen zal komen.

Er is sinds mijn val veel veranderd. Naast alle lichamelijke ongemakken is er ook veel gebeurd in mijn koppie.

Gisteren ben ik naar de ‘valplek’ geweest. ’s Ochtends in het appartement merkte ik al dat ik niet effe snel door deze dag heen zou fietsen. Mijn bekende misselijkheid speelde op en van het ene op het andere moment stroomden de tranen uit mijn ogen. Ik vond het spannend en wist ook helemaal niet wat me te wachten zou staan als ik daar zou aankomen.

Als je op het kaartje hieronder kijkt (de gefietste route vorig jaar) dan lijkt het best wel mee te vallen: er is nauwelijks ruimte tussen de twee wegen (2D gezien dan).

Bovenaan de col du Galibier heb ik gisterochtend gezocht naar waar het nou gebeurd moest zijn. Het is niet heel makkelijk te zien vanwege het hoogte verschil, maar zo krijg je toch enigszins een beeld.

En met enige terughoudendheid ben ik vervolgens aan de afdaling begonnen, zie het filmpje onder tabje "Video's".

Je zal zien dat ik ingehaald word door andere wielrenners. Iets wat, zeker in een afdaling, wel nieuw voor me was. Ik weet in ieder geval wel dat er bij thuiskomst nieuwe remblokjes op mijn fiets moeten…

Bij 1,52 km vanaf de top ben ik gestopt. En ik moet zeggen dat toen ik daar stond ik in eerste instantie dacht: ‘Oh, is dit het?’ Ik ben uiteindelijk (via de weg!) naar beneden gelopen en daar aangekomen kreeg ik toch een ander beeld, en moest ik een flink aantal keer slikken. Met een brok in mijn keel (en nu al schrijvende wederom) realiseerde ik me nogmaals dat ik superveel geluk heb gehad. Dat ik uiteindelijk rechtop ben beland, met mijn rug tegen de bergwand en mijn voeten in die greppel, mag een wonder heten.

Conclusie:

Vond ik het (meer dan) spannend? --> Ja

Is het goed dat ik het gedaan heb? --> Ja

Voel ik me op dit moment verre van optimaal (lichamelijk en mentaal)? --> Ja

Moet het allemaal nog iets meer een plekje krijgen? --> Ja

Ik hoor weer graag van jullie!