6. Mag het ‘ietsje’ meer zijn?

Gisteren heb ik meegedaan aan Limburgs Mooiste Noord (nee, dit is een wielerevenement, geen miss verkiezing!). Doel hiervan was om weer wat extra kilometers in de benen te krijgen en om mijn achterwerk wat meer te laten wennen aan langere tochten. Want ja, ik hoop dat ik 4 juni volgend jaar toch wel langer dan twee uur op de fiets zit!

Met mijn fysio had ik afgesproken dat voor nu de 95 km-route voldoende was, want: ‘Waarom nog meer kilometers maken met kans op een blessure; je einddoel is toch 4 juni volgend jaar, niet om op 28 september zo ver mogelijk te fietsen?’. Ok, ok, daar had hij een punt…

Dus braaf als ik ben (?) heb ik me eind juli ingeschreven voor de 95-versie. Maar wat krijgen we daarna van de organisatie te horen: om route technische redenen is de afstand verlengd naar 100 km! Toen ik de fysio vroeg of hij me dan bij kilometerpaaltje 95 kwam ophalen kreeg ik als reactie dat ik die laatste kilometers dan maar moest gaan lopen! 😉

En daar gingen we dan…. En met ‘we’ bedoel ik Marcel en ik:

Het is niet zo heel goed te zien (zeg maar: eigenlijk helemaal niet…), maar op de foto staan we bij de kasteeltuinen van Arcen, het vertrek van de toertocht.

Het weer was helaas niet echt denderend. Waar vorig weekend nog genoeg zonnestralen te tellen waren, hadden wolken, wind en regen de overhand. En met die laatste had ik donderdagavond ook al meer dan kennis gemaakt: op het einde van die avond wilde ik nog even mijn benen laten bewegen. En dan zul je altijd zien: kijk je eens een keer niet op één van de vele weerapps op je telefoon krijg je een fikse hoosbui op je dak! En niet 1 minuut, maar de gehele rit! Ik voelde mijn kleding steeds zwaarder van het water worden en omdat het pikkedonker was en op mijn brillenglazen onderhand een extra laag water vastgeplakt zat lieten de tegemoet komende autolampen me ook niks meer zien. En ik kan je vertellen dat dat nou ook weer niet echt handig is. Thuisgekomen leek het net of ik met kleren aan onder de douche had gestaan: ik was nat tot op mijn onderbroek en het water stroomde uit mijn schoenen… Deze fietsrit gaat dan ook de boeken in als ‘Mijn kansloze fietsrit’. Ik moet er nog steeds erg om lachen! 😉

Maar goed, dit even terzijde, terug naar gisteren: ondanks het weer klikten we met volle moed onze schoenen in de pedalen. Redelijk snel kwamen we in Duitsland terecht, al is dat ook niet zo heel moeilijk als je in Limburg bent. Onderweg volgden we netjes de routepijlen en konden we op een gegeven moment aanklampen bij een groepje wielrenners. Het voordeel daarvan is dat je met een lekker tempo het aantal kilometers ziet oplopen.
Normaliter is er bij ongeveer elke 35 kilometer een servicepost ingericht waar je je bidons weer kunt vullen en je een hap kunt nemen in een krentenbol of een banaan. De eerste post was deze keer niet op 35 maar op 40 kilometer. Nog geen vuiltje aan de lucht denk je dan. Alleen maar handig dat we er al 5 kilometer extra op hebben zitten...
Terug op de fiets kregen we het wel steeds zwaarder want de fikse tegenwind waaide over de Duitse wegen. Uiteindelijk kwamen we bij de tweede stop aan. Hmmm, toch wel vreemd dat deze op 89 km is, 11 km voor de finish. Nou ja, het zij zo….  
Ok, ok, wellicht hadden we hier al iets moeten vermoeden: dat een fietstocht 1 kilometer langer is dan van te voren aangegeven komt wel eens voor, maar bij kilometer 106 vroegen we ons toch wel af waar Arcen nou toch bleef. Toen we dit vertelden tegen een mede-fietser kwamen we er dus achter dat we verkeerd zaten. ☹ Oeps, toch ergens een verkeerde afslag genomen. Met behulp van Google maps zijn we zelf maar richting Arcen gereden. Uiteindelijk zagen we weer routepijlen dus kregen we weer hoop. Maar die was helaas van korte duur, want deze pijlen waren voor de mountainbike routes bestemd: we werden dwars door de bossen gestuurd!

Met doorzettingsvermogen (en vermoeidheid) zagen we in de verte op een gegeven moment toch de kerktoren van Arcen, waar we bij de finish werden getrakteerd op de traditie van Limburgs Mooiste: een heerlijk koud getapt Hertog Jan biertje!

Conclusie the day after: lekker door weer en wind gefietst, 29 km te veel, de spierpijn valt mee en de knie van Marcel en mijn rechter hamstring lijken ook weer zo goed als hersteld. En….. ik kan nog steeds normaal op mijn billen zitten! 😉

@Marcel, bedankt voor de gezellige dag met een memorabel einde!

En voor de anderen: jullie hebben nog een paar dagen voor een leuke teamnaam, dus laat jullie horen!!