153. Vols

Jullie hebben even een maandje moeten wachten op het volgende verhaal, want ik ga natuurlijk ook niet iedere week op vakantie! 😁

Afgelopen vrijdag zijn we afgedaald naar het zuiden des lands: het pittoreske Vaals (voor de Limburgers onder ons ook wel bekend onder de naam Vols 😊). De meeste mensen komen hier naar toe voor het bezoek aan het Drielandenpunt, waar Nederland, België en Duitsland samenkomen op de top van de 322 meter hoge Vaalserberg.

Maar in mijn geval ken ik het vooral vanwege alle trainingsritjes ter voorbereiding op de Alpe d'HuZes. En daarom leek het me leuk om weer eens samen met Bas en Marcel hier een rondje te gaan fietsen. En zo geschiedde: zaterdag kwamen ze ook naar het vakantiepark gereden voor onze “reünie”-tocht (en in het geval van Marcel: inclusief een aantal van mijn gezinsleden en mijn racefiets 😉). Doel was deze keer niet de snelste tijd met de meeste hoogtemeters, maar ‘gewoon’ weer eens lekker die beentjes te laten bewegen in de Limburgse heuvels.

Ter voorbereiding op deze fietsrit had ik vorige week mijn racefiets van onder het stof gehaald, want deze was al anderhalf jaar niet aangeraakt. 🙈 De beklimming van de Mont Ventoux was de laatste keer dat hij dienst had gedaan (voor de Monopoly fietstocht vorig jaar had ik gebruik gemaakt van mijn mountainbike). Maar na een flinke wasbeurt blonk hij weer als tevoren en met opgepompte banden was hij in ieder geval klaar voor de strijd met het op en neer gaande asfalt! 💪
Al was het meer de vraag of wij er klaar voor waren: 66% van ons team ging min of meer ongetraind de heuvels tegemoet….
Maar goed, bij de start hadden we er in ieder geval veel zin in! 😂

Als eerste zijn we naar boscafé ’t Hijgend Hert gefietst. Nee, nee, niet om daar gelijk al te gaan stoppen voor een bakje koffie of een warme chocomelk! Dit was de plek waar we voorheen onze auto’s parkeerden. Op de (hele) vroege zondagochtenden was het parkeerterrein altijd compleet leeg, maar als we terugkwamen van onze fietsritten stond het altijd bommetje vol. En dan hadden wij er alweer flink wat kilometers op zitten. 

En laten we hier twee jaar geleden nou ook een foto hebben gemaakt:

Het kleurenpallet is nog steeds aanwezig! En in het kader van ”Zoek de verschillen” geef ik er eentje cadeau: ik heb geen bril meer op! 😉

Zoals op de eerste foto te zien is hadden we ons ook deze keer maar goed ingepakt. Ik wilde eigenlijk wat luchtigere kleding aandoen, maar had uiteindelijk toch maar naar mijn fietsmaten geluisterd. De weersomstandigheden waren een beetje veranderlijk: zon, wind, regen en een hagelbuitje wisselden elkaar af, maar ondanks dat was het toch ook weer genieten van het Limburgse landschap:

Trouwens: terwijl de één lekker van het zonnetje aan het genieten was

had de ander het tijdens één van de beklimmingen toch beduidend ‘zwaarder’ (of was het wellicht toch goed acteerwerk 😂):

Wat hebben we onderweg veel gelachen en gegeind. En dat was ook nou juist de bedoeling van deze fietstocht!

Uiteindelijk hebben we een groot deel van onze gebruikelijke route gefietst, maar we hebben ook nog leuke nieuwe wegen en ‘heuveltjes’ gehad, waaronder de Keutenberg met zijn 22% stijging: 

Zoals zo mooi omschreven: “Na een stukje vlak, fiets je na enkele bochten ineens tegen een muur aan, zo steil lijkt de Keutenberg. Met stukken die een stijgingspercentage hebben van meer dan 20% bij een gemiddelde van 18% is het hier harken! Wie de eerste 200 meter op de fiets blijft zitten komt boven. Ongetrainde wielrenners komen hier niet verder dan wanhopig balanceren. Afstappen is hier geen schande (nou ja ….). Het wordt zichtbaar makkelijker, maar de volgende 300 meter naar de huizen doen altijd extreem pijn door het offer dat je eerder al hebt moeten brengen. Er zit niets anders op dan verder harken naar boven. Op een slechte dag kan dit eindeloos duren. Aangekomen in het gehucht Keutenberg zit het moeilijke gedeelte erop. Fietsers met karakter trekken nog een kleine kilometer vals plat door naar de top.”
En zijn we afgestapt? Nee, echt niet! Al werd het ons met die hagelbui op ons kop ook niet echt makkelijker gemaakt. ☔

Om de dag goed af te sluiten en de verbrande calorieën weer aan te vullen hebben we ’s avonds het gourmetstel goed zijn werk laten doen:
Inclusief een zeer toepasselijke wijn (dank Caroline!):

Het was een ontzettend gezellige “reünie” en gelukkig voelde ik me geen “ruïne” toen ik de volgende ochtend opstond. 😅