150. Giro in bicicletta

We zijn aanbeland bij het 150e verhaal! En ik ben nog lang niet uitgeschreven! (en jullie hopelijk nog niet uitgelezen 😊)

Het tripje Milaan begon afgelopen vrijdag met de spannende vraag: waar slapen we vannacht? Het appartement of toch die kartonnen doos op het Centraal Station?
Toen we eind december het appartement boekten kregen we te horen dat de receptie tot 19:00 uur geopend zou zijn. En ja, aangezien we op dat moment nog in de lucht zouden zweven hadden we afgesproken dat we een aantal dagen van te voren een mail zouden sturen met alle benodigde informatie. Zij zouden vervolgens ons laten weten hoe we de sleutel van het appartement zou kunnen krijgen als we rond 22:00 uur zouden arriveren. Zo gezegd zo gedaan: maandagavond netjes de mail verstuurd, maar helaas: dinsdag geen reactie, woensdag geen reactie, dus donderdagochtend toch maar even naar Italië gebeld. Tsja, het Engels van de man aan de telefoon was niet zijn sterkste kant (en mijn Italiaans is ongeveer van hetzelfde niveau 😁). Maar na een tijdje begreep ik dat er vrijdagochtend een mail met instructies zou komen.... ok, ok, dat is 'ruim' op tijd. Vrijdag uiteindelijk toch nog een aantal keer naar Italië gebeld, want ja, geen mail in mijn Inbox te bekennen. En een georganiseerd persoon zoals ik vindt dat toch niet heel erg relaxed. 😊 Vijf minuten voordat ik ’s middags van huis vertrok (mooi 'ruim' op tijd!?!) kreeg ik een berichtje met een telefoonnummer dat ik moest bellen of appen als we voor het appartementencomplex zouden staan. Na twee busritten, een vlucht, nog een busrit, twee metroritten én een extra avondwandeling (want de laatste metro ging toch net een andere kant op dan wij hadden verwacht 🙈) kwamen we bij het appartement aan. In de tussentijd had ik een aantal keer what's app contact gehad met de receptionist en zowaar, zowaar: de deur werd voor ons opengedaan! 💪 Dus toch geen kartonnen doos! 😅

Na een goede nachtrust (voor de één wat korter dan de ander, deels veroorzaakt door het feit dat die ander net iets meer geluid produceerde 😉) gingen we op pad voor onze eerste activiteit van die dag: een 3 uur durende Giro in bicicletta, oftewel fietstocht, inclusief Nederlands sprekende gids. Wat een mooie belevenis was dat! Je fietst dwars door het centrum en je komt in een kort tijdsbestek op heel veel verschillende plekken.

Zoals je op de foto’s kunt zien, was het weer die dag niet altijd even denderend. Maar ach, alleen die zotte Hollanders gaan natuurlijk door de regen fietsen! 😂 Waar ik hier vroeger echt van kon balen dacht ik nu hetzelfde als Ronald: “Nou ja, dan maar nat worden. Laat m'n plezier echt niet vergallen door wat druppels!" Tuurlijk hadden we liever op de foto gestaan met 20 graden en een strak blauwe lucht, maar dat zat er gewoon effe niet in. Hebben we ons hierom minder vermaakt? Integendeel: het maken van de volgende foto maakte het geheel juist nog leuker 🤣

Na de 'zware' fietstocht hadden we enorme trek en kwamen we terecht in een klein en vrolijk aangekleed eettentje. Het enige 'onhandige' was dat de eigenaresse geen Engels sprak en ook op de menukaart stonden weinig Engelse woorden. Zoals gezegd is mijn Italiaanse woordenschat niet heel erg uitgebreid, al kom ik toch best een eindje: espresso, cappuccino (ja klopt, ik drink geen koffie, dus leuk dat ik het herken, maar ik heb er verder helemaal niks aan 🙃), ciao, arrivederci, grazie, bella Italia, viva Hollandia, etc, etc. We hadden natuurlijk Google translate kunnen gebruiken voor de menukaart, maar wat kun je gebeuren: ik weet wat een 'panini' is, toch? Nou, die zag er toch net even anders uit dan in Nederland 😂 (maar smaakte voortreffelijk!)

Trouwens over eten gesproken: we hebben gedurende de dag als kleine kinderen voor een snoepwinkel verlekkerd voor de diverse etalages gestaan 😊

Naast de grote pleinen en parken bestaat het centrum van Milaan ook uit talloze kleine straatjes. En hoe los je dan de parkeerproblemen op? Je maakt gewoon hele kleine autootjes en parkeert ze overdwars 😁

’s Avonds terug in het appartement konden we op de Italiaanse televisie Nederland 1 niet vinden (gek hè), dus hebben we maar via de tablet van de finale van Wie is de Mol genoten:

Zo, de eerste 24 uur in Milaan zaten er op! Wat een geweldige tijdsbesteding!