102. Wat een dag…

LET OP! LET OP! DIT IS EEN LANG VERHAAL! 😊

Ik ben nu een aantal dagen terug thuis in Nederland en kan nog steeds niet helemaal bevatten wat er de afgelopen week allemaal gebeurd is. En dan bedoel ik vooral afgelopen woensdag natuurlijk.

Laten we gewoon bij het begin van die dag beginnen. Om 3:30 uur stond de wekker, maar ik was voor die tijd al van mezelf wakker geworden. Ook al was ik de avond ervoor op tijd mijn bed in gekropen, echt veel slaapuurtjes had ik niet gehad. Spanning alom!  

Na het pakken van de laatste spullen reed ik via doodstille dorpjes naar Bédoin. Ook hier was het muisstil op 1 vrachtwagenchauffeur na die dozen aan het uitladen was bij een restaurant. Die was er ook al vroeg bij. 😉

Met mijn volle rugzak op mijn rug en mijn gele veiligheidshesje aan stond ik om kwart voor vijf bij de fontein. Klaar voor de start van dit avontuur! 😅

Wat me gelijk opviel toen ik Bédoin uit fietste was dat de hemel vol met sterren stond. Wat een prachtig gezicht deze eerste kilometers. Al fietsende in het donker heb ik hier erg van genoten.

In het hierop volgende uur heb ik welgeteld 1 auto en 1 motor gezien en dat was het. Het bosgedeelte waar ik maandag zo van onder de indruk was heb ik deze keer op een andere manier beleefd. Geen enkel geluid en als enig licht mijn fietslampjes.

Tussendoor had ik trouwens wel al een keertje stilgestaan, want ik wilde elk half uur even stoppen om iets te eten (drinken deed ik continu gedurende het fietsen) om een eventuele hongerklop voor te zijn.

Het was iets over zessen dat ik voor het eerst door de bomen de plek zag waar ik heen moest:

Na de lange bosklim kwam ik uiteindelijk aan bij het restaurant Le Chalet Reynard. Het parkeerterrein was uitgestorven en de deuren waren ook nog gesloten. Gelukkig was er aan de zijkant een openbaar toilet waar ik ook gelijk mijn twee bidons kon bijvullen want die waren onderhand al zo goed als op.

En daarna was het de beurt aan de laatste 6 kilometers dwars door het maanlandschap. In de tussentijd was de zon opgekomen en hierdoor was het weerstation in de verte al mooi verlicht: 

Als ik een bocht om ging kwam de wind met kracht 5 vol in mijn gezicht. Dat was elke keer even aanpoten geblazen, maar ik wist ook: wind hoort nu eenmaal bij de Mont Ventoux.

Langzaam maar zeker kwam het weerstation steeds dichterbij. Het was ongeveer kwart voor acht toen ik de top voor de eerste keer had gehaald!

En daar stond ik dan bij een temperatuur van 7 graden met de zon in mijn gezicht: er was niemand anders, het souvenirwinkeltje was nog dicht. Die berg was op dat moment alleen voor mij!

Zoals hierboven al geschreven waaide het wel flink. Flarden van wolken vlogen voorbij. Het was alles bij elkaar een mooi schouwspel:

Aangezien ik van de inspanning en de kou begon te rillen ben ik in een beschut plekje onderaan een trap gaan zitten. Als een toevallige voorbijganger dit gezien zou hebben, zou hij/zij denk ik wel even vreemd hebben opgekeken. 😉

Om te proosten op een goed resultaat wordt vaak een pilsje gepakt. Normaal staat ‘een gele rakker’ synoniem voor een lekker glas bier, maar in mijn geval was het nu een banaan. 😂

Na het weggooien van de schil was het tijd om naar het tweede dorp Malaucène af te dalen. De weg was nat van de regen de dag ervoor en de voorbijgaande wolken. De eerste kilometers ben ik dan ook met heel veel remmen naar beneden gegaan.

Na ongeveer een half uur afdalen (met snelheden waarvoor je met een auto een bekeuring zou krijgen als je deze binnen de bebouwde kom zou rijden) kwam ik in Malaucène aan. Toen ik bij een fietsenwinkel mijn kaart liet zien haalde de medewerker gelijk zijn stempelkussen tevoorschijn. Zo, de tweede stempel was binnen!

Rond kwart voor negen zat ik weer terug op de fiets voor de tweede ronde. En ja, toen had ik natuurlijk al kunnen weten dat als je snel naar beneden gaat, dezelfde weg terug omhoog het best wel eens pittig zou kunnen worden…

Het eerste gedeelte ging eigenlijk best wel soepel, maar na een kilometer of 10 kwamen de stukken van 11 en 12%. Lange rechte wegen, de meters kropen vooruit. Het viel op dat moment echt wel even tegen en ik heb mezelf een paar keer flink op moeten peppen.

Tijdens dit gedeelte van de beklimming kwam er trouwens ook nog iemand op een e-bike op het gemakje langsfietsen. Nou, ik kan je vertellen: daar krijg je dan echt geen positieve energie van! 
Ook een andere Nederlander die net als ik aan het zwoegen was werd door deze man ingehaald. Op het moment dat ik mijn landgenoot passeerde keken we elkaar aan en toen hij zei ‘Ja, maar dat is nep’ kon ik hem alleen maar gelijk geven. 😁

Naast mezelf motiverende woorden toespreken speelde op dat moment ook door mijn hoofd wat ik de rest van de dag nog wilde doen én wat er nog kon. Langzaamaan kwam wel het besef dat een 4e keer zeker niet meer ging lukken qua beschikbare tijd en fysieke gesteldheid.

In mijn rugzak zat nog heerlijke pasta die ik eigenlijk op de top wilde opeten. Maar uiteindelijk leek het me verstandiger om een extra tussenstop in te lassen en het daar te nuttigen.

Eerlijk gezegd: ik kon gewoon even niet meer en had echt een rustpauze nodig. ☹

Met goede moed ben ik aan de laatste kilometers begonnen en ook al ging ik niet al een speer naar boven, rond lunchtijd kwam ik voor de 2e keer op de top aan! (lunchen zelf was trouwens niet meer nodig, want ja, die macaroni zat er al in. 😂)

Het winkeltje was nu wel open en daar heb ik mijn 3e stempel opgehaald.

Een groot verschil met de eerste aankomst: de top was deze keer bezaaid met mensen. Het leuke daarvan is dat je aanspraak hebt. Je deelt je ervaring van de beklimmingen van die dag en hoe het met je gaat. Maar hoe gezellig het ook was, dorp nummer drie wachtte natuurlijk ook nog op me.

Na een stop onderweg voor een omkleedmomentje en vers water in de bidons kwam ik aan in Sault waar ik stempel 4 heb bemachtigd. Alle stempels ‘in the pocket’!

Daar heb ik m’n tweede ‘gele rakker’ soldaat gemaakt (nee, nog steeds geen biertje), genietend van het mooie uitzicht en kijkend naar de top waar ik nog 1 keer naar toe wilde.

‘Oh je bedoelt: nog ‘efkes’ 1 keer naar boven en dan terug naar Bédoin, toch?’
Nou, was het maar zo makkelijk. 🙈 De beklimming vanuit Sault is qua hoogtemeters en stijgingspercentages eenvoudiger dan de andere twee. Je hoeft ‘slechts’ 1.200 meter omhoog en de eerste 18 km heb je maximaal 6% stijging. Eitje zou je zeggen. Maar na twee beklimmingen ging het fietsen helaas niet heel vlotjes meer. En de rugzak begon me ook wel parten te spelen. De wind was in de tussentijd gelukkig wel meer gaan liggen, maar de zon scheen lekker. Met een temperatuur van boven de 30 graden was het toch aardig warm geworden.

Op wilskracht ben ik aan de 3e tocht begonnen. Er waren op dit tijdstip niet heel veel andere wielrenners nog bezig aan deze beklimming, maar op een gegeven moment werd ik ingehaald door een vrolijke Nederlandse uit het hoge noorden. Zij was ook bezig met de Cinglé. Ze was met nog drie andere familieleden hier aan het fietsen en haar moeder bestuurde de ‘verzorgingswagen’. Oftewel: niet een hele dag zware ballast op je rug en van alle gemakken voorzien. Jaloerssssss! 😉 Eén voor één kwamen ze me voorbij, maar ze namen steeds de tijd om even een praatje met me te maken. Dit gaf me elke keer een extra boost. Al pratende ga je toch iets sneller en soepeler omhoog.

En toen waren daar nog de laatste 5 kilometers die ik moest overwinnen. Het voelde een beetje gek om tijdens deze korte afstand een paar keer te stoppen, maar het was gewoon nodig. Een minuutje stilstaan, jezelf moed inpraten dat je het gewoon gaat halen en … weer verder.

Een halve kilometer voor de top kwamen de Groningers naar beneden gesjeesd en alle vier riepen ze keihard: ‘Kom op, je kunt het!’. Dit gaf me net dat laatste extra zetje dat ik nodig had om de top te bereiken. Met de laatste krachtinspanning van die dag kwam ik rond kwart voor zes voor de derde keer boven.

Alles bij elkaar opgeteld was het zwaar, de vermoeidheid, het uitstel naar een dag later, meer dan een halve dag met een rugzak op je rug, in je eentje, de momenten dat ik echt wilde stoppen, etc, etc. Maar ik had het gewoon geflikt!! I made it!!!!! 💪💪💪

Tenslotte was daar nog de prachtige afdaling door het bosgedeelte terug naar Bédoin. Het uitzicht, het gevoel, de zonnestralen door de bomen, je windjack wapperend vanwege de snelheid, het is met geen pen te beschrijven.

14 uur later was ik weer terug bij de fontein, daar waar het ’s ochtends allemaal was begonnen. Ik mocht me 'Malloot van de Mont Ventoux' noemen! 😊

Deze memorabele dag had trouwens nog een geweldige afsluiter: de fietsers uit Groningen zaten op een steenworp afstand op een terras genietend van een biertje en een paar pizza’s. Ik werd met veel enthousiasme uitgenodigd om hen te vergezellen. De echte ‘gele rakker’ heb ik maar even overgeslagen, maar de pizza smaakte verrukkelijk!

En net als bij de Alpe d’HuZes schrijf ik ook nu: of ik ooit terug ga om een snellere tijd neer te zetten of om 4 keer die berg te beklimmen: ik weet het niet, maar zeg nooit nooit.

De komende weken ga ik het allemaal laten bezinken en bijkomen van deze heroïsche tocht…