12. Lekke band

Jullie hebben alweer een tijdje niks van me gehoord.

De reden?

Om het in fietstermen te omschrijven: ik had last van een hardnekkige lekke band. Of was het zelfs een klapband? Het was in ieder geval duidelijk dat het zo even niet verder kon. Ik kwam stil te staan. Ik ben gelukkig niet (nog een keer) gevallen, maar op een goede manier verder fietsen zat er even niet in. De pedalen draaiden niet meer soepel rond.

Ik heb met hulp mijn fiets opgepakt, heb hem langs de kant geparkeerd en ben er vervolgens naast gaan zitten. Blik op oneindig en in alle rust nagedacht over hoe dit had kunnen gebeuren. Was de band niet gewoon al aan vervanging toe, hoe zat het met de bandenspanning, was het überhaupt wel de juiste band die er op lag?

Of waren het zaken zoals gaten in de weg, ongelijke fietspaden, diepe plassen of andere obstakels die je tegenkomt op je fietstocht? Het enige dat je hier als fietser aan kunt doen is accepteren dat ze er zijn en er zo goed mogelijk omheen fietsen zodat je er zelf het minste last van hebt!
Change the things you can’t accept, and accept the things you can’t change; pak de regie op wat je wél zelf kunt beïnvloeden!

En soms kom ik tijdens een fietsrit bij een splitsing terecht. En dan is de vraag: welke kant ga ik op? Ga ik terug, neem ik het bekende vertrouwde pad, of ga ik juist voorbij de grenzen van mijn comfortzone?

Mijn antwoord nu is: weg met al die beren op het fietspad, zie de mogelijkheden en kansen! Kom maar op met die nieuwe onbekende weg!

Al heb ik ook wel ervaren dat je af en toe in zijn achteruit moet: een stukje achteruit fietsen om vervolgens flink wat meters vooruit te kunnen maken. Ik heb ooit een kaartje van Caroline gekregen met de volgende toepasselijke tekst: ‘Optimist: someone who figures that taking a step backward after taking a step forward is not a disaster, it’s more like a cha-cha’.

En tot slot het onderhoud: niet alleen de banden zijn van wezenlijk belang, maar ook aan andere onderdelen zoals de remmen en de ketting moet de juiste aandacht gegeven worden. Net als aan de wielrenner zelf: weer in het juiste fietsritme komen, met een goede balans tussen training en herstel.

Maar dit alles geeft geen garantie dat ik ooit niet nog een keer lek zal rijden. Er ligt van alles op de weg waardoor je stil kunt komen te staan. Belangrijk is dus om goed op te letten, op tijd aan de rem te trekken, maar tegelijkertijd ook te genieten van de omgeving en het uitzicht!

En jezelf elke keer af te vragen of dit wel de route is die jij wilt fietsen! En mocht ik toch de verkeerde afslag genomen hebben, dan zal ik samen met de opgedane positieve bagage en energie sneller op de juiste weg terugkeren. Zoals je op de foto ziet: tussen al die herfstbladeren is er altijd nog 1 groen blaadje…

Mijn band is in de tussentijd geplakt en weer op spanning gebracht. De weg terug naar huis kan weer aangevangen worden. Het is me nu in ieder geval wel helemaal duidelijk: ik moet …., nee, ik wil nog beter voor mijn fiets gaan zorgen zodat hij straks optimaal kan presteren en 1, 2, 3, …. keer die berg kan bedwingen!

Fijne dagen iedereen!