133. What’s the verdict?

Wel, niet, wel, niet, …

Ik hink nog steeds op twee gedachten.

Hoe voel ik me op dit moment? Nog steeds vermoeid? En hoe zit het mentaal?

Lichamelijk is het niet zoals het zou moeten zijn. Ik doe het sinds we terug zijn uit Sri Lanka wel (verplicht) rustiger aan, maar ik kan natuurlijk niet van mijn lichaam verlangen dat met een paar uurtjes extra slaap ik opeens weer op en top fit ben. En corona heeft daar ook niet echt positief aan bijgedragen! ☹

En hoe zit het in mijn hoofd? Ik zou graag over twee weken het rondje Nederland willen gaan fietsen. Uitstellen naar volgend voorjaar kan natuurlijk, maar net als de vorige fietstochten leef je er naar toe en tel je af naar het moment dat het zo ver is.

Hmmm…. twijfel….

Wat wil ik deze keer bereiken? Zoals in een eerder verhaal al geschreven: het gaat nu niet om de meeste kilometers op een dag of dat ik het doel zo snel mogelijk haal. Nee, ‘Ik heb een nieuw origineel fietsdoel en ik wil deze met veel plezier volbrengen’.

En mocht het onderweg echt niet meer gaan: net als bij het ‘Elektriciteitsbedrijf’ en ‘Waterleiding’ is er altijd wel een cafeetje waar ik me kan opladen en mijn dorst kan lessen. 😄

Maar hoe ga ik me dan voelen als ik toch moet besluiten om af te stappen? Baal ik dan ontzettend dat ik het toch niet gered heb of ben ik tevreden met de straatnamen die ik tot dan toe wel op de foto heb gezet? Ik hoop uiteraard op het laatste, maar mezelf kennende zal ik wel eerst beginnen met het eerste. Maar dat is ook niet erg. Ik mag best wel even teleurgesteld zijn, als de ‘Baal’-periode uiteindelijk maar niet té lang duurt en overgaat in het ‘Dat hebben we toch maar even mooi gedaan’-gevoel!

En anders kunnen we altijd nog de trein pakken en via het spoor naar de laatste straten gaan. Maar als ik eerlijk ben, voelt dat een beetje als: ‘Stel je staat op Station Oost. De finish is in zicht. Je hoeft alleen maar 5 of meer te gooien en je krijgt weer geld. De dobbelstenen rollen en ....... een 2 en …… nog een 2: precies op Kalverstraat met een hotel! ... En laat die nou net niet van jou zijn ....’ 🙈

Weet je, we zien wel waar het schip strandt. Of in mijn geval: ‘waar ik met de fiets eindig’! Ik ben sinds kort ook een jaartje wijzer (nou ja, in ieder geval ouder 😉) en ik ga voor dit fietsavontuur niet alles op alles zetten met een lang lopende blessure als gevolg.

En ik heb altijd nog mijn fietscompagnon bij me die me onderweg even laat stoppen en me weer met beide benen op de grond zet, om me duidelijk te maken dat het het echt niet waard is om het nu te verkloten… 😊

Ok, ik heb besloten: ………………… IK GA!!!

Nu Marcel nog vertellen.

Maar voordat ik de telefoon heb kunnen pakken heeft hij dit verhaal hoogstwaarschijnlijk al gelezen.

Dus …..Marcel: wil je nog mee? 😊