8. Waarom ik dit avontuur eigenlijk aanga?

Je bent begin de twintig en koopt samen met je vriendin een huis. Je krijgt de sleutel van jullie nieuwe plekje: een nieuw hoofdstuk in je leven begint. Lang kunnen jullie er echter niet van genieten, want zes dagen later zit je in een ambulance met loeiende sirenes richting een Amsterdams ziekenhuis. Na vier maanden met operaties, bestralingen en chemokuren is het allemaal voorbij...

Dit is in een paar zinnen wat er bijna 20 jaar geleden is gebeurd: Francis en ik kregen woensdag 15 december 1999 de sleutel van ons nieuwe huis in Eindhoven overhandigd en de dinsdag erop kreeg ik een telefoontje op het werk dat het niet goed was en dat ze met spoed naar Amsterdam moest om geopereerd te worden. Een aantal maanden ervoor had Francis wel wat last in haar lies gekregen en ook haar rug begon op te spelen, maar uiteraard denk je dan nog niet aan het ergste. Toen ze ook nog uitvalsverschijnselen in haar benen kreeg, werden de zorgen helaas werkelijkheid. Het bleek uiteindelijk om uitgezaaide melanoomkanker te gaan.

Omdat ik niet in mijn eentje voor haar kon zorgen op onze twee studentenkamertjes in Veldhoven (hier woonden we totdat we in ons nieuwe huis konden) zijn we net voor de jaarwisseling met de ziekenwagen naar haar ouderlijk huis in Zeeuws Vlaanderen gebracht. Het Millennium feest hebben we maar even rustig aan ons voorbij laten gaan.

Daarna volgde een periode van ziekenhuisbezoeken, bestralingen en chemokuren. Samen met haar ouders Rinus en Riet, zus Marita en broer Peter (ja, voor het gemak dezelfde voornaam) heb ik met alle liefde voor haar gezorgd. Helaas kregen we eind maart te horen dat de laatste chemokuur geen positief effect had gehad en er geen andere behandelingen meer voor handen waren….

En toen was het 30 april, bij iedereen natuurlijk bekend als Koninginnedag. Omdat destijds deze dag op een zondag viel, waren de festiviteiten de dag ervoor. Vanuit haar bed heeft Francis die avond nog van het vuurwerk kunnen genieten. De volgende ochtend ben ik naar buiten gegaan om, uitkijkend over het water van de Westerschelde, de hectiek van de afgelopen vier maanden de revue te laten passeren. Met ‘rust/berusting’ ging ik uiteindelijk weer terug naar Francis en het was alsof het zo had moeten zijn, want die avond is ze in het bijzijn van ons allen op een pijnloze manier gestorven.

Vier dagen later is op de begrafenis het lied ‘Dansen aan Zee’ gedraaid. Bløf had dit eerder dat jaar uitgebracht en toeval of niet, het was toen gelijk ‘ons nummer’. Elke keer als ik het nummer weer op de radio hoor, denk ik met een lach en een traan aan Francis.

Over muziek gesproken: ik was een aantal jaar geleden onderweg naar de Franse Alpen en in de auto hoorde ik voor het eerst ‘Verlies’ van Marco Borsato, een erg toepasselijk nummer over het verliezen van een kind op een veel te jonge leeftijd. De jongen waar dit nummer over gaat, zei in één van de laatste gesprekken die hij met zijn vader had de volgende mooie woorden: ‘Wees niet boos om wat er niet meer is, pap, maar wees dankbaar voor datgene dat er was’.

En dankbaar ben ik zeker! Ja, het was veel te kort, en ja, we zouden beginnen aan een mooie gezamenlijke toekomst, maar die werd abrupt 180 graden de andere kant op geslingerd! Het heeft me wel gevormd zoals ik nu ben en (en nu spreek ik niet alleen voor mezelf, maar ook namens Caroline en onze kinderen) het heeft ook een bijzondere intense relatie opgeleverd met onze ‘extra’ ouders, broer en zus! We zien en spreken elkaar nog regelmatig als een hechte familie!

Ter nagedachtenis aan Francis is in 2015 een artikel in de krant over haar verschenen. Tijdens het lezen van de tekst kwamen er veel herinneringen naar boven. Tegelijkertijd was ik op dat moment ook erg ‘blij’ dat dit heftige deel van ons leven op deze manier op papier stond.

Wat ik tot slot nog met jullie wil delen, is het volgende: naast Francis is er in mijn nabije omgeving helaas nog iemand veel te vroeg overleden: mijn schoonmoeder Marianne. Bij haar was al vele jaren geleden schildklierkanker ontdekt. Na een geslaagde operatie was het vooruitzicht dat ze er gewoon oud mee zou gaan worden. Dit was nog steeds de verwachting toen ze ook kleine vlekjes op haar longen bleek te hebben, die maar zeer gestaag groeiden. Maar toen in 2015 ook uitzaaiingen in haar botten werden geconstateerd (die vele malen harder groeiden dan de uitzaaiingen in haar longen) was het toekomstplaatje ineens heel anders. De laatste twee jaar van haar leven heeft ze veel moeten inleveren: haar toekomst, haar mobiliteit en haar zelfstandigheid, wat haar veel verdriet deed. 6 Mei 2017 hebben we afscheid van haar moeten nemen. Al die tijd tijdens haar ziekte was ze altijd erg geïnteresseerd in wat we deden en zelden liet ze blijken hoeveel pijn ze nu daadwerkelijk had. Oh, wat had ze graag dit avontuur mee beleefd!

Francis zou vandaag 41 jaar geworden zijn en Marianne morgen 70.

Dames, voor jullie twee ga ik volgend jaar volle bak die berg op fietsen!