106. Het begon al eerder

Begin juli, met de adrenaline van de Alpe d’HuZes nog in mijn lijf, kondigde ik mijn nieuwe avontuur aan. Vol enthousiasme ben ik toen aan de slag gegaan met het uitstippelen van mijn ‘Reis naar de Mont Ventoux’. Dit alles hebben jullie in de weken erna in geuren en kleuren in mijn verhalen kunnen lezen.

Half juli (zie verhaal 91. ‘Onderschatting?’) begonnen er al wat twijfels op te borrelen: ‘Is het niet te snel zo na de Alpe d’HuZes?’ en ‘Waarom zou je het überhaupt willen?’.
Mijn antwoord hierop was destijds ‘Om te kijken wat je in je mars hebt. Niet voor een ander, maar voor jezelf!’ en ‘Bovenaan de top geraken na de strijd met de berg’, oftewel: ‘Beat the mountain!’.

En zo voelde ik het ook op dat moment. De onzekerheid verdween en ik ging gemotiveerd verder met de voorbereidingen. Hier was ik tot en met de eerste week van onze vakantie in Duitsland lekker fanatiek mee bezig: verhalen schrijven, bedenken wat er nog van te voren allemaal moest gebeuren en 90 kilometer op een mountainbike door het Nationalpark sjouwen.

En toen …… was het enthousiasme ineens weg! Ik had er geen zin meer in. Het hoefde gewoon even niet meer.
Daar zat ik dan in Duitsland: een heerlijke vakantie samen met het gezin, maar wel met het gevoel van ‘Waarom zou ik eigenlijk naar de Mont Ventoux afreizen? Wil ik het eigenlijk nog wel?’.

Dit was voor mij echt een bijzondere en vreemde gewaarwording. Dit had ik zo nog niet eerder gehad. Onwerkelijk. Ik was eerlijk gezegd ook eigenlijk wel verbaasd dat ik deze gedachten had.
Die tweede week ben ik ook niet meer gaan fietsen. En mijn plan om de zondag na thuiskomst nog naar Limburg te gaan verdween ook in de prullenbak. Daar had ik ook echt geen zin meer in.

En waardoor het kwam? Ik weet het niet. Ik zag niet op tegen de lange autorit, ik was niet gespannen of zenuwachtig voor het fietsen zelf, ik was niet aan het twijfelen of ik mijn doel überhaupt wel zou halen, etc, etc.

Ik heb er in die periode ook geen verhaal aan gewijd, want ik wilde er ook niet te veel nadruk op leggen. Al merkte ik natuurlijk wel dat het met een twijfel in je hoofd toch lastiger is om jezelf te motiveren. De laatste week voor vertrek had ik het hier nog even met Bas over. Ik schreef dat ik er wel vanuit ging dat als ik in de auto richting Zuid-Frankrijk zat de 'zin' wel weer terug zou komen. Stoer zei ik nog: ‘En anders keer ik gewoon om’.

Zoals jullie weten ben ik die zondag de auto ingestapt en ben ik die dag niet omgedraaid. Al was het enthousiasme op dat moment toch nog niet op zijn volle 100% aanwezig…