108. Op de dag zelf en daarna

Ondanks de drie hectische dagen ervoor en de paar uurtjes slaap begon ik ’s ochtends vroeg in Bédoin met een goed gevoel aan de eerste beklimming. Uiteraard was er ook wel wat spanning, maar die behoorde tot de categorie ‘Gezonde spanning’. Het fietsen omhoog ging soepel en gestaag, terwijl ik genoot van de stilte, de sterren en de omgeving.

Ik was helemaal in mijn element, totdat …. (ik had het volgende blijkbaar een beetje ‘verdrongen’, maar half september kwam het opeens weer boven) … ik halverwege het maanlandschap in mijn ooghoek een schaapskudde zag. Op zich een mooi tafereel natuurlijk: bergen, opkomende zon, stilte, schapen. Maar ik had even niet gerekend op de ‘bewaker’ van deze kudde: voordat ik het doorhad kwam er een hond keihard blaffend op me afgerend en bleef naast me lopen. Ze zeggen wel ‘Blaffende honden bijten niet’, maar daar was ik op dat moment toch echt niet zo zeker van. Hij moest alleen zijn hoofd maar naar rechts draaien en hij had zo mijn linkerbeen te pakken. De volgende 100 meter leek wel een eeuwigheid te duren. Hij voerde zijn taak naar alle behoren uit, daar kan ik niks van zeggen, maar ik zal bekennen: ik was verre van relaxed. Ik dacht echt dat het op dat moment zo maar al eens het einde van mijn avontuur kon zijn.
Maar goed, hij vond blijkbaar op een gegeven moment dat ik ver genoeg was van de kudde en stopte met rennen. Met een nog hogere hartslag kon ik mijn weg naar de top vervolgen.

Na de top en de afdaling naar Malaucène was er eigenlijk nog geen vuiltje aan de lucht. Maar bij de tweede keer omhoog begon na een kilometer of 10 ineens de ‘ellende’. Als ik eerlijk ben: het kwam op dat moment toch eigenlijk best wel als een verrassing. Zoals gezegd ging het tot dan toe best wel goed. Het was zwaar maar te doen. Tuurlijk, die lange rechte stukken van 11 en 12% zijn geen makkie, maar het viel echt wel even tegen. Ik kreeg de pedalen bijna niet meer rond en mijn benen en billen begonnen serieus pijn te doen.

En tijdens dit lichamelijk en mentaal gevecht met jezelf schieten er allerlei gedachten door je hoofd en moet je ook nog twee beslissingen nemen die je op dat moment eigenlijk niet wilt nemen: niet bij de top maar eerder van je fiets af omdat je echt even niet meer kan en je hoopt dat met pasta de energie en kracht weer terug gaat komen. Én zo vroeg op de dag al het besef dat de 4e keer omhoog er niet meer in zit gezien de resterende tijd die je die dag nog hebt.

En toen kwam daarna ook nog de ‘makkelijkste’ klim vanuit Sault die toch helemaal niet zo makkelijk ging. Ik weet het, ik had er al twee beklimmingen opzitten die dag, maar ik had toch wel gehoopt dat het iets soepeler zou gaan dan mijn lichaam op dat moment liet voelen. De gehele rit heb ik op mezelf ingepraat. Het motto van de Alpe d’HuZes is een flink aantal keer voorbij gekomen: ‘Kom op Peter, opgeven is geen optie!’.

Uiteindelijk heb ik de drie keer wel volbracht, maar de eerste dagen na thuiskomst was er weinig euforie. Ik was vooral moe, erg moe… ’s Avonds terug in het appartement gelijk inpakken, drie uur slapen en vervolgens de lange terugreis naar Nederland hadden natuurlijk ook geen goed gedaan.

En wat ik al eerder heb geschreven: op basis van alle reacties had ik megatrots op mezelf moeten zijn, maar waarom voelde ik me dan toch niet zo? Waarom was ik niet blij? Ik was voornamelijk aan het denken aan alle tegenvallers en aan de zware en lastige momenten. De week erna had ik de knop omgezet en begon ik met enthousiasme in plaats van teleurgesteld over mijn Mont Ventoux avontuur te vertellen. Maar toch was dat onbevredigende gevoel niet verdwenen…