109. Reëel?

De afgelopen drie verhalen heb ik beschreven wat er in augustus en begin september allemaal door me heen is gegaan en hoe ik het heb ervaren.

Het terugblikken op een betekenisvolle situatie is één van de stappen in het reflectieproces. De volgende stap is het begrijpen van de meest belangrijke aspecten van de ervaring.

Eén van de vele vragen die de afgelopen periode tijdens het nadenken in me opkwam was: Was het eigenlijk wel reëel wat ik voor ogen had? Welke ervaring had ik tot nu toe eigenlijk? Op basis waarvan was het gebaseerd?

Toen eind juni mijn nieuwe avontuur concreter werd leefde ik nog op ‘een roze wolk’: met het Alpe d'HuZes succes in mijn hoofd (inclusief het gevoel dat ik zeker een 6e keer omhoog had gekund) was ik ervan overtuigd dat ik de Mont Ventoux wel drie keer zou kunnen beklimmen. En ik had trouwens de lat voor mezelf nóg een stukje hoger gelegd, want een 4e keer omhoog met m’n mountainbike leek me ook echt wel gaaf.

Qua timing: het was nu of n…  (nou ja, in ieder geval niet het komende jaar 😉). Dat was ook wat ik met Caroline had afgesproken. En op dat moment voelde het nog steeds als ‘Dit doel is zeker te halen’.
Maar wellicht heb ik onderschat wat de Alpe d'HuZes mentaal met me heeft gedaan. De ontlading na 4 jaar ‘wachten’. Ik ben misschien te snel over gegaan op een nieuw doel.

Als je het lichamelijk bekijkt, leek het ook wel te moeten lukken, want ik had getraind en was fit…. toch? Eerlijk gezegd was ik dat eigenlijk helemaal niet. Het veeeeeel te drukke eerste half jaar en ook nog de Alpe d’HuZes daarna had te veel van me gevraagd.
‘En als we twee weken op vakantie zijn dan rust ik zeker wel uit’. Ten eerste is twee weken helemaal niet lang, te kort om echt te herstellen. Verder was ik ook niet alleen op vakantie, maar was het uiteraard(!) family time! Je bent dan ook helemaal niet 24 uur per dag ‘aan het rusten’. Dus wat dat betreft was het ook niet reëel om te denken dat ik wel efkes zou aansterken tot de volle 100% (of in ieder geval een percentage dat in de buurt van die 100 zou komen 😂).
En ja, ik ben natuurlijk ook geen jonge god meer. 🙈 Ik liep die dag tegen mijn eigen kunnen aan, terwijl ik in mijn hoofd dacht dat er wel meer mogelijk zou zijn.
En wat ik me ook nog realiseerde: heel veel ervaring met bergbeklimmen had ik tot dan toe ook weer niet, zeker niet waarbij je 14 uur lang een zware rugzak op je rug meezeult!

Alles overziend: het is goed om voor jezelf een uitdaging te hebben … maar het moet wel realistisch en haalbaar zijn! 😊