30. Trois-Ponts

De titel van dit verhaal lijkt een beetje op een uitslag van het Songfestival: Les Pays Bas, trois points!

Maar helaas, ladies en gentlemen, daar gaat dit verhaal niet over.

Ja, maar waarover dan wel?

Nou, na de binnenlandse avonturen van de afgelopen weken ben ik dit weekend nog de landgrens gepasseerd: een paar dagen naar de Ardennen samen met Bas en Marcel om daar hoogtemeters te gaan pakken. In de tussenliggende periode was ik een jaartje ouder geworden en ik was dan natuurlijk ook erg benieuwd of dit leeftijdsverschil invloed zou hebben op mijn fietsprestaties. 😉

Vrijdag vertrokken Marcel en ik vanuit het Brabantse land en Bas kwam vanuit Zeeland naar oostelijk België gereden. Marcel had een prachtig huis gevonden met drie slaapkamers zodat we in ieder geval niet (direct) van enig gesnurk van één van de anderen wakker zouden worden. En überhaupt was het in het kader van de 1,5 meter regel ook beter dat we niet in dezelfde slaapkamer sliepen. Al was dat laatste nog wel even spannend, want slaapkamer nummer drie zat op slot! Maar na lief glimlachen naar de eigenaresse kwam ze uiteindelijk toch met de bevrijdende sleutel aangelopen. Pfieuw… 😉 Ondertussen had kok Marcel pasta gemaakt, een altijd voedzame maaltijd voor een wielrenner!

De volgende dag reden we na het nuttigen van een stevig ontbijt, te weten eieren met spek (en bakskes koffie voor de andere twee mannen) naar Trois-Ponts waar 6 klimroutes waren uitgezet: de Alpe d’HuZes ‘lusjes’. Je kwam elke keer terug in het dorp, en op dat moment kon je de beslissing nemen of je een volgende lus wilde gaan fietsen of dat je het wel genoeg vond voor die dag.
We hadden ons die ochtend in het Alpe d’HuZes tenue gehesen en begonnen voortvarend aan Lus 1. En eerlijk gezegd gingen de eerste kilometers best wel soepel (@Marcel: het is dan wel handig als je de goede kant op schakelt! 😉)

Toen we weer terug waren in Trois-Ponts was het wel duidelijk dat de eerste lus een opwarmertje was (‘slechts’ 400 hoogtemeters): bij de andere routes moesten we flink meer aan de bak. Lus 2 brengt je bij de Stockeu in Stavelot. Deze heuvel hoort bij de moeilijkste beklimmingen van België. Het is een echte kuitenbijter met stukken van boven de 20% en het was de favoriete beklimming van Eddy Merckx tijdens de wielerklassieker Luik-Bastenaken-Luik. Na het steilste deel van de klim staat een monument ter ere van deze Belgische wielrenner. Begin oktober wordt Luik-Bastenaken-Luik verreden en dan zit ik zeker voor de buis om te kijken hoe vlotjes de profs deze berg opgaan.

Eind van de middag had ik er vijf lussen op zitten en vonden mijn benen het genoeg...
’s Avonds hebben we de barbecue aangestoken en moe maar voldaan teruggedacht aan onze prestaties van die dag.
        

De dag erna: inpakken en wegwezen? -> Nope!
We konden nog redelijk fit onze bedden uit, dus na het inpakken van onze spullen was het …. fietsen!
Ik ging verder waar ik gebleven was, oftewel deze keer was Lus 6 aan de beurt. Na deze ronde zat de schwung er bij mij nog in, en besloot ik om Eddie nog een keertje gedag te zeggen. Met twee vingers in mijn neus (letterlijk, zeker niet figuurlijk!) kwam ik boven, aangemoedigd door Bas en Marcel. Van zulke teammaten moet je het hebben!! 

Als ‘afzakkertje’ stapte ik uiteindelijk voor de laatste keer op mijn fiets om Lus 1 nog een keer te voltooien. En eerlijk is eerlijk: het ging wel iets minder soepel als de dag ervoor, maar met de slogan van de Alpe d’HuZes ‘Opgeven is geen optie!’ in mijn hoofd heb ik het toch maar mooi volbracht!

Het eindresultaat?

180 km gefietst met bijna 4.500 hoogtemeters!!

Het was zwaar, maar een erg goede opsteker voor de daadwerkelijke beklimming van de Alpe d’Huez volgend jaar!! We komen hier zeker nog wel een keertje terug. De Limburgse heuvels lijken dan ook ineens een stuk makkelijker. Of zoals ze hier in de Ardennen zouden zeggen: ‘un schil de peule', ‘une petit flûte du centime’ of ‘un petit froid truc’. 😉

En om dit verhaal dan toch nog af te sluiten met de jury votes:
>> Ok, ladies and gentlemen, the votes of the Dutch jury will be given by ……. team “Fiets 'm d'r op”!!

(luid applaus, mensen staan joelend en gillend op de banken)

<< Well, thank you, thank you.

(applaus blijft maar voortduren, het publiek wordt helemaal gek)

<< Ok, here we go: our 12 points go to …… ourselves!!

Dat hebben we wel verdiend na deze twee intensieve dagen. Op de foto staan dan ook drie super tevreden mennekes!

* Wist je het? Een peulenschil, een fluitje van een cent en een koud kunstje 😉