56. Short break

Ik begin deze keer met iedereen te bedanken voor alle beterschapswensen en -kaarten! Het geeft je een positief gevoel wetende dat er mensen zijn die met je meeleven (en gelukkig niet meevoelen!).
Naast deze bemoedigende woorden wil ik ook gelijk nog twee andere leuke dingen benoemen: we hebben genoten van een heerlijke avondmaaltijd bereid door master chef Marcel én vorige week kreeg ik bloemen van het werk ......... van Caroline! Wat een keimooi gebaar! Ik was uiteraard super verrast!

De afgelopen 10 dagen was het ‘rustig aandoen’. Ik heb geprobeerd het allemaal op het gemakje te ondergaan. Trouwens, heel veel anders was ook niet echt mogelijk, want mijn lichaam gaf het deze keer zelf heel duidelijk aan: pure vermoeidheid, veroorzaakt door alle energie die gebruikt werd om van binnen alles weer te fixen (en achteraf gezien, voor mij, als bezige bij, ook eigenlijk best wel handig 😉).
Qua intensiteit had het veel heftiger kunnen zijn. Vanuit het ziekenhuis en van andere ‘ervaringsdeskundigen’ (oftewel: medelotgenoten die ook ooit een blindedarm ontsteking hebben gehad) hoorde ik dat ik mazzel heb gehad. Ik was er gelukkig op tijd bij.
Verder was er een duidelijke overeenkomst met drie jaar geleden: destijds was er ook geen tijd om na te denken of zorgen te maken over de naderende operatie. Het ‘probleem’ was geconstateerd, de oplossing voorhanden en een paar uur later lag ik onder het mes.

Oh wacht, was het dan eigenlijk allemaal een peulenschilletje en was je je gewoon een beetje aan het aanstellen?
Nou, dat wil ik ook weer niet beweren. ‘De pijn was echt niet fijn’. En positief blijven terwijl je met pijn in je bed ligt is toch verdraaid lastig.
En verder de spannende momenten zoals: hoe zit het met de bijwerkingen, de nevenschade? Het bleef toch iets langer dan gehoopt spannend of, en zo ja wanneer, mijn ‘afvalverwerkingssysteem’ weer op volle toeren zou gaan werken. Maar gelukkig kwam na 4 dagen toch de verlossende wandeling naar het toilet! Ik had toch niet graag daarvoor terug naar het ziekenhuis gewild.
Alles overzien heeft het toch zeker wel een impact op je dagelijkse leven. En niet alleen op die van jezelf, maar ook van je directe omgeving. Die moeten een stapje extra zetten omdat ik niet zo veel mocht én kon. Al waren daar de meningen soms over verdeeld, maar ik vind dat ik deze keer toch best wel aardig heb geluisterd… 😊

Ik ben net terug van het bezoekje aan het ziekenhuis voor de nacontrole. De dokter was tevreden over hoe de wond eruit zag. En ondanks mijn ‘milde’ klachten was het overduidelijk dat er echt wel iets aan de hand was (iets van: de plek des onheils had vorige week ongeveer de dikte van een wijsvinger in plaats van je pink). Maar goed, ik heb groen licht gekregen! Ik mag weer langzaam alles gaan oppakken. Volledig hersteld ben ik nog niet, maar daar gaan de Tony's Chocolonely repen die ik van mijn directe collega’s heb gekregen zeker bij helpen:

Van de week ook besloten dat de repen mooi verdeeld gaan worden onder de gezinsleden, want die hebben ook zeker wat extra’s verdiend!

Om tot slot nog even de balans op te maken:
- Erbij: ik ben een ervaring, een snee én twee verhalen rijker!
- Eraf: maar helaas ook iets armer: de beterschapswens ‘Hopelijk ben je snel weer de oude’ gaat niet meer op, want een stukje Peter is foetsie. 😉

We slaan deze bladzijde om en gaan weer verder met waar we gebleven waren. Oftewel:

Al wandelend op mijn levenspad werd ik even ruw de struiken ingetrokken, maar nu loop ik weer richting de horizon!

Ja, geloof het of niet, deze zin kwam vorige week zomaar even vanonder mijn mouw gerold. En ik was niet eens onder invloed van medicatie, net als bij het schrijven van mijn vorige verhaal. 😂