63. Echo … echo … echo …

Nee, het is niet zo’n echo:

Onze kids krijgen er geen broertje of zusje bij!
(jeetje, anders zou het wel een heel erg nakomertje zijn 😉)

En het verhaal gaat ook niet over zo’n soort echooooooo:

(al heeft het natuurlijk wel weer iets met bergen te maken 😉)

Aanbeland bij echo nummer 3: vanochtend hebben ze mooie plaatjes van mijn heup gemaakt. De blessure, waar ik in eerdere verhalen al over schreef, is helaas nog niet verdwenen en nu ik weer meer en zwaarder ga fietsen vindt mijn heup het blijkbaar nodig om ook iets meer van zich te laten horen, oftewel: ik heb er jammer genoeg weer meer last van. En aangezien het idee is dat ik de komende maanden nog intensiever ga trainen wil ik deze plek natuurlijk niet dusdanig gaan belasten dat het leidt tot het helemaal niet meer mee kunnen doen met de Alpe d’HuZes. Eind vorig jaar opperde de fysio om de ‘camera’ erbij te pakken zodat ze konden zien wat er nu eigenlijk aan mankeert en nog belangrijker: wat er aan gedaan kan worden!
En daar lag ik dan vanochtend. Dat de gel koud was deerde me natuurlijk helemaal niet, want ja, zeewater begin januari: da’s pas koud! 😂
De uitkomst: er bewoog van alles, er was een hartje dat klopte, het was alweer flink gegroeid ten opzichte van de vorige keer 😁 …. Nee, zonder dollen: ze konden geen bijzonderheden vinden en er gingen geen alarmbellen af. Dat was op zich positief nieuws natuurlijk, maar het feit blijft wel dat ik graag wil weten hoe ik er van af kom. Ze gaan nu intern overleggen: “Het wordt een mooie uitdaging om uit te zoeken wat het nu eigenlijk is”. Ha, ha, ja, heb ik weer!

Volgende week ga ik naar een manueel therapeut die gespecialiseerd is op sportgebied. Eens kijken wat hij na het overleg nog uit zijn trukendoos tevoorschijn kan toveren. 😉

Wordt vervolgd dus...