73. Omslagpunt nummer X

Een vriend heeft gisteren de Vrijthof-Vrijthof Bike Challenge gefietst. Dit is een 160 km lange mountainbiketocht van Maastricht Vrijthof naar Hilvarenbeek Vrijthof via onverharde wegen (ik zeg: Respect!). Hoofddoel van deze tocht was om geld op te halen voor het KWF en voor hem persoonlijk was het een sportieve uitdaging (goh, waar heb ik deze combinatie eerder gehoord 😉). De dag ervoor wenste ik hem veel succes en vroeg of hij er klaar voor was. Zijn antwoord: ‘Hey Peter, ik ben er inderdaad klaar voor! Althans fysiek en mentaal, nu alleen nog zorgen dat ik alle goede spullen klaar leg voor morgen en me vannacht niet verslaap als de wekker om 4.15 uur gaat 🥳. Heb er wel heeeel veel zin in en het weer beloofd ook goed te worden, dus kom maar op! 🚴‍♂️’.

Toen ik bovenstaande las hoopte ik dat ik deze positieve spirit ook door heel mijn lijf zal gaan voelen de dag voor de Alpe d’HuZes. Een paar dagen geleden was dit enthousiasme echter nog verre van aanwezig. Zoals in mijn vorige verhaal al geschreven zagen de afgelopen drie maanden er anders uit dan in eerste instantie gepland. Eén van de reacties op dit verhaal was: ‘Niet alles laat zich plannen. Of beter... best veel laat zich niet plannen’. Dat is zeker waar. En dan is vervolgens het belangrijkste: hoe ga je daar zelf mee om? Ik geef helemaal toe: ik had er wel even flink de pee in. En dan bedoel ik vooral vanwege de vermoeidheid, het gesjees, het mindere slapen, de bijbehorende moedeloze gedachten, het niet naar 2 juni kunnen toewerken zoals ik eigenlijk voor ogen had.

Hierdoor had ik ook de met moeite maar uiteindelijk goede beslissing genomen om mijn racefiets niet mee te nemen op vakantie. Als ik hem bij had gehad dan zou ik wel gaan fietsen, maar het zou me eigenlijk helemaal niks opleveren. Als je lichaam moe is kun je wel blijven doorgaan, maar het voegt compleet niks toe, inclusief de frustratie omdat je die pedalen maar niet soepeltjes rond krijgt. 

Daarnaast heb ik nog dagelijks contact met mijn broer over het opruimen van het ouderlijk huis. Terwijl ik hier 'op mijn luie gat' zit (al vraag ik me af of ik die überhaupt wel heb 😉) hoor ik van hem hoeveel tijd en energie hij er eigenlijk nog instopt om het huis gereed te krijgen voor de uiteindelijke oplevering eind deze week. Ik voelde me dan ook flink bezwaard. Gelukkig hebben we een goed gesprek gehad en van enig verwijt was geen sprake. Zoals hij zelf ook zei: ‘Achteraf gezien was het handiger dat ….’. Bij deze nogmaals mijn enorme dankbaarheid!!

Wat hebben deze eerste dagen me tot nu toe opgeleverd? In 1 woord: ‘RUST’, zowel lichamelijk als in mijn hoofd. Ik ben er nog zeker niet, maar elke dag een saunaatje pakken helpt ook zeker voor de nodige ontspanning (nee, het ‘luie’ zweet is nog niet aan de oppervlakte verschenen).

En ja, ik geef toe: ik heb toch nog eventjes op een fiets gezeten. Op het vakantiepark is er een ‘Pumptrack’ en naast de kinderen wilden ook de vaders ‘natuurlijk’ hun moves laten zien. 😂

Er zijn geen actiefoto’s van mij beschikbaar, maar dat kwam vooral omdat mijn gezinsleden geen tijd hadden om foto’s te maken omdat ze continu bezorgd waren dat mij iets zou overkomen! Hoe komen ze daar nou bij … 😄

Al met al hoop ik dat in de resterende dagen de knop in mijn hoofd verder wordt omgezet. Door verschillende gebeurtenissen heb ik dit de afgelopen jaren al vaker moeten ondergaan. Oftewel: omslagpunt nummer X, met voor nu als doel: weer met plezier en vertrouwen de laatste maand tegemoet. En hoe fijn is het dat iemand die dichtbij me staat me hier gisteren op heeft geattendeerd… 😊