85. Zonder hen was het niet gelukt!

Ik moest vanmiddag ineens denken aan de Olympische spelen. Sporters zetten 4 jaar lang alles opzij voor dat ene moment, olympisch goud. Niet dat ik nou een topsporter ben, maar ik zag toch ook wel een analogie: ook ik ben al 4 jaar lang bezig. In eerste instantie natuurlijk om zo veel mogelijk geld op te halen voor het goede doel, maar daarnaast ook voor een sportieve prestatie. En net als bij topsporters had ik ook een ‘team’ om me heen: de fysiotherapeut (welke tegelijkertijd ook als psycholoog fungeerde, zoveel heb ik daar gepraat 😉), de voedingsdeskundige, allerlei dokteren in diverse ziekenhuizen (ok, ok, dit was in alle gevallen niet echt mijn eigen keuze), mijn teammaten, de fanatieke aanhang, vrienden, familie en last but zeker niet least: mijn gezin! Deze trouwe achterban heeft al die jaren ook genoeg voor hun kiezen gehad: eerst viel ik van een berg af, daarna hebben ze continu mijn ‘klaagzang’ aan moeten horen hoe het met me ging: eerst pijn aan mijn linkerpols, mijn nek, hoofd, mijn linkerheup, dan weer last van mijn rechterheup, mijn linkerknie, mijn rechterknie, …

En naast al die lichamelijke ongemakken kwam ook de teleurstelling over het meermaals niet doorgaan van het evenement zelf.

Maar in al dit tijd hebben ze me geholpen en ondersteund, en gaven ze me de vrijheid om me voor 100% voor te bereiden op dé dag! Denk aan alle bezoekjes aan Limburg en de Ardennen en vergeet ook al die fietsuren binnen achter mijn Netflix series niet! En dan heb ik het nog niet eens over al die niet-fiets gerelateerde zaken.

Lieve Caroline, lieve kinderen en alle anderen die mij op welke manier dan ook gesteund hebben de afgelopen jaren: DANK JULLIE WEL!!!