93. Ja, hoe dan?

Wat moet er eigenlijk beklommen worden? En zijn de drie routes even lang? En hoe zit het met de hoogtemeters? En is de één lastiger dan de andere? En …? En….?

In het volgende plaatje zie je goed hoe de drie beklimmingen lopen:

De ‘echte’ kant, en volgens de meeste wielrenners ook de zwaarste kant, is vanaf Bédoin (de rode route). Beginnend bij de fontein (of bij de iets verderop gelegen marmeren streep op de weg) fiets je 21 kilometer met een gemiddeld stijgingspercentage van 7,7% naar de top van de Ventoux op 1.909 meter (de top is waar de oranje en gele routes bij elkaar komen, dus als je aan het eind van de rode route denkt dat je er al bent, dan kom je bedrogen uit. Dan moet je nog een stukje! 😂).

Ik ben van plan om in Bédoin te beginnen. Ik heb een mooi appartement in Caromb gevonden (links op de kaart). ’s Ochtends vroeg rijd ik met de auto naar een parkeerplaats in de buurt van de fontein en dan kan het avontuur beginnen:

De eerste 6 kilometer zullen nog goed te doen zijn, maar daarna is het ‘voor het echie’: de volgende 7 kilometer bestaan uit lange rechte stukken en flauwe bochten dwars door een bos met een stijgingspercentage tussen de 9 en 10%.
“Warm, windstil, vliegen om je heen, te hard van start gegaan: als het op de top niet waait, dan is het bos het zwaarste gedeelte van de klim. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal is het een uitdaging. Met name de wanhoop of je ooit nog bij Chalet Reynardt [het einde van de rode route] gaat geraken: door die lange rechte stukken is het lastig oriënteren en lijkt er soms geen einde aan te komen” (ik ga er nu maar even gemakshalve vanuit dat ik het einde van het bos wel haal 😁).
Na het bos zie je na een paar kilometer café-restaurant Le Chalet Reynard. En daar beginnen de laatste 6 kilometer van ‘de Reus van de Provence’: door het kale maanlandschap slingert de weg omhoog. Bovenop de berg staat een weerstation en deze zie je, als het goed is, bij elke bocht dichterbij komen. Het stijgingspercentage is dan wel lager dan in het bos, maar het is helemaal afhankelijk van de weersomstandigheden hoe zwaar dit stuk is. Als het hard waait en je hebt continu windje tegen dan is dit stuk toch echt lastiger dan het bos gedeelte. We zullen zien, we zullen zien…
Tot slot nog één bocht naar links en als toetje krijg je in de laatste kilometer nog 10% voor je kiezen. Nog even volhouden dus!
Op de top aangekomen kan ik op zoek naar de finishlijn en het ‘Mont Ventoux’ bord voor de foto natuurlijk. Maar ook om zeker niet te vergeten: op naar het souvenirwinkeltje voor een stempel!

Na deze rustpauze daal ik af naar dorp nummer twee: Malaucène. Om daar bij één van de winkeltjes binnen te lopen om een stempel te halen. Vervolgens mijn bidons weer bijvullen en dan kan de tweede klim beginnen (oftewel: dezelfde weg terug waar ik net vanaf gesjeesd ben 😉):

Zoals je ziet doet deze beklimming echt niet onder voor die vanuit Bédoin. 🙈

Nog voor het middaguur hoop ik de top voor de tweede keer bereikt te hebben, om vervolgens naar het laatste dorp ‘af te reizen’. Sault ligt op 700 meter dus de laatste beklimming bevat ‘slechts’ 1.200 hoogtemeters. Maar dat ‘kale’ stuk vanaf Chalet Reynardt moet toch echt nog een keer bedwongen worden:

Eenmaal weer aan de top is het tijd om de laatste zweetdruppels af te vegen om daarna ‘op het gemakske’ naar beneden naar de auto in Bédoin te fietsen.